Rembowski Marian (1878–1961), inżynier mechanik, wojewoda łódzki i białostocki. Ur. 9 VI w majątku Nowa Wieś w pow. sieradzkim, był synem Klemensa (1839–1911), ziemianina, i Teodory z Wierzchleyskich. Ojciec R-ego, powstaniec 1863 r. jako porucznik brał udział w walkach oddziału gen. Edmunda Taczanowskiego w gub. kaliskiej, a w bitwie pod Sędziejowicami został ciężko ranny; później był działaczem i wieloletnim prezesem Tow. Kredytowego Ziemskiego.
R. ukończył szkołę średnią w Łodzi, a następnie wstąpił na Wydział Budowy Maszyn Politechn. Lwow., gdzie w r. 1903 otrzymał tytuł inżyniera mechanika. Po ukończeniu Politechniki rozpoczął pracę w Zakładach Mechanicznych «Borman i Szwede» w Warszawie. Po kilku latach pracy w nadzorze technicznym został pomocnikiem naczelnego inżyniera. Następnie przeniósł się do fabryki maszyn i odlewów «Orthwein, Karasiński i s-ka», gdzie objął stanowisko głównego szefa warsztatów. Po wybuchu wojny w r. 1914 został ewakuowany do Gorłowki w gub. jekatierynosławskiej i pracował tam jako naczelny inżynier fabryki nabojów artyleryjskich. Po zakończeniu wojny wrócił do Warszawy, gdzie krótki czas kierował odbudową fabryki «Orthwein, Karasiński i s-ka». W końcu 1918 r. R. został mianowany komisarzem rządowym w Sieradzu, 21 III 1919 przeniesiono go na stanowisko komisarza rządowego na pow. kaliski, a 22 XII 1920 mianowano starostą powiatowym kaliskim. W tym czasie R. pełnił wiele funkcji w organizacjach gospodarczych na terenie pow. kaliskiego (m. in. był członkiem Rady Nadzorczej Banku Komunalnego w Kaliszu, prezesem Kolejki Wąskotorowej w Kaliszu), organizował roboty publiczne w zniszczonym w r. 1914 przez wojska niemieckie Kaliszu.
Dn. 23 II 1923 R. został mianowany wojewodą łódzkim. Nawiązał dobre stosunki z samorządem terytorialnym, zwłaszcza z Radą Miejską w Łodzi. Zajmował się również sprawami rolnictwa i weterynarii. Dn. 12 VIII 1924 został przeniesiony z Łodzi na stanowisko wojewody białostockiego. Po przewrocie majowym 1926 opowiedział się po stronie przeciwników obozu Piłsudskiego. Niebawem został odwołany ze stanowiska wojewody (21 XI 1927); równocześnie też odszedł ze służby państwowej (28 XI 1927).
R. powrócił wówczas do pracy w fabryce «Orthwein i Karasiński S. A.» w Warszawie zostając jej dyrektorem; zasiadał również w jej radzie nadzorczej. Następnie, prawdopodobnie w r. 1936, przeniósł się do Zakładów Mechanicznych «Lilpop, Rau i Leoewenstein» w Warszawie, gdzie pracował przy wprowadzaniu nowych technologii. W czasie okupacji niemieckiej pracował w agendach Rady Głównej Opiekuńczej, początkowo w Warszawie, a po zakończeniu powstania warszawskiego 1944 r. i krótkotrwałym pobycie w obozie przejściowym w Pruszkowie – w Krakowie. Po wojnie pracował w Centralnym Biurze Aparatury i Urządzeń Chemicznych w Krakowie. W r. 1959 przeszedł na emeryturę. Zmarł 20 IV 1961 w Krakowie i tu został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
R. był od 18 VI 1904 żonaty z Jadwigą z Kopystyńskich (zm. 1961); miał z nią syna Mariana (ur. 1905), absolwenta Politechn. Lwow., po drugiej wojnie zamieszkałego w Argentynie.
Ihnatowicz, Vademecum, II 143, 145; Wachowska B., Pierwsze dwadzieścia lat województwa łódzkiego 1919–1939, w: Województwo Łódzkie 1919–1939, Ł. 1971; – „Dzien. Urzęd. Woj. Białostockiego” 1925 nr 1–8, 10, 12, 1926 nr 3–4, 6–8, 10–11, 1927 nr 2–9, 11; „Dzien. Urzęd. Woj. Łódzkiego” 1923 nr 2, 1924 nr 19, 22, 30, 34; Rocznik informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1929, 1930; Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1932, 1934, 1936; – „Dzien. Białostocki” 1924 nr 268, 1924 nr z 27 XI; „Świat” 1911 nr 41; – Informacje Gabrieli Faryaszewskiej z Kr. i Lucjana Rembowskiego z Turka.
Witold Żarnowski